Zez to wada wzroku objawiająca się osłabieniem mięśni ocznych. W jego wyniku dochodzi do zaburzenia widzenia stereoskopowego, następuje zmiana kąta patrzenia jednego oka względem drugiego.

Wśród przyczyn zeza są zarówno zmiany w rozwoju ośrodków kojarzeniowych kory mózgowej, jak i zmiany wewnętrznego aparatu.Rozróżniamy dwie podstawowe postacie zeza: ukryty oraz towarzyszący. Zez ukryty jest zaburzeniem równowagi mięśni ocznych. Możemy w nim wyróżnić: zbaczanie do zewnątrz, do wewnątrz, ku dołowi i ku kurze. Objawy pojawiają się dopiero przy wyłączeniu obuocznego widzenia (przy przysłonięciu jednego oka). Leczenie polega na wyrównywaniu wady refrakcji, ćwiczeniach fuzji, stosowaniu szkieł pryzmatycznych.W ciężkich przypadkach konieczne może być leczenie operacyjne. Zez towarzyszący to najczęstsza postać zeza. Oko zezujące towarzyszy oku zdrowemu w jego ruchach i utrzymuje stały kąt odchylenia.
Wyróżniamy zezy: rozbieżne, zbieżne, ku górze, ku dołowi, skośne.
Leczenie zeza towarzyszącego jest wielotorowe, polega m.in. na dobraniu korekcyjnych okularów, ale także na prowadzeniu działań zapobiegających wytworzeniu się czynnościowego niedowidzenia. Osiąga się to wyłączając z procesu widzenia oko prowadzące, co sprzyja poprawie ostrości wzroku oka niedowidzącego, poprawie współpracy obu oczu i zmniejszeniu kąta zeza. Następnie konieczne jest wyrobienie prawidłowego obuocznego widzenia. Oczywiście – często koniecznym elementem terapii zeza jest leczenie chirurgiczne.Operacja polega na osłabieniu zbyt mocno działających i wzmocnieniu działających słabo mięśni. Osłabienie osiąga się przez przesunięcie przyczepu ku tyłowi, wzmocnienie – dzięki skróceniu mięśnia. Do zabiegu chirurgicznego przystępuje się już po wyeliminowaniu niedowidzenia i rozpoczęciu procesu przywracania prawidłowego obuocznego widzenia.