Niedowidzenie

Niedowidzenie spowodowane jest nieprawidłową stymulacją wzrokową we wczesnym okresie życia. Niedowidzenie jest inaczej nazywane „zespołem leniwego oka”. Określenie to dobrze charakteryzuje główną przyczynę choroby – oko bowiem, mimo braku zmian organicznych (oraz często także mimo jego korekcji optycznej), nie włącza się w proces widzenia. U źródeł choroby mogą leżeć: wada wrodzona refrakcji lub zez. Z wymienionych przyczyn zez stanowi jedno z najczęstszych źródeł niedowidzenia u dzieci. Oko zezujące, ogranicza bodźce płynące z tego oka , aby zredukować podwójne widzenie. Dzieje się tak szczególnie w zezach jednostronnych.Najczęściej niedowidzenie wiąże się tylko z jednym okiem, i do momentu postawienia diagnozy często nie daje wyraźnych objawów. Do rozpoznania dochodzi zazwyczaj u dzieci w wieku ok. 6 -7 lat. Tylko wtedy leczenie jest możliwe (postać choroby u osób dorosłych nie poddaje się leczeniu).Niedowidzenie powstaje do 3 (najpóźniej do 6 roku życia).Jeśli obniżeniu ostrości wzroku towarzyszy zez, to im wcześniej się on wykształci, tym większy może być u dziecka stopień niedowidzenia.
Terapia niedowidzenia polega na „przyuczaniu” chorego oka do wysiłku. Odbywa się to poprzez zaklejanie zdrowego oka specjalnymi plastrami, na kilka godzin w ciągu dnia. Ważne, aby czas był dobierany dla każdego dziecka indywidualnie – w zależności od rozmiaru wady oraz od szybkości czynionych postępów. Zwykle przy niedowidzeniu konieczna jest stała korekcja wzroku przy pomocy okularów. W czasie godzin, w których dziecko ma na „zdrowszym” oku plaster, ważnym jest wykonywanie czynności wymagających wzmożonej pracy oka chorego (czytanie, rysowanie, klejenie modeli itp.). Zazwyczaj terapia trwa kilka (do kilkunastu miesięcy) dopóki nie nastąpi poprawa w ostrości widzenia. Niestety- wyleczenie nie jest gwarantowane, każdy pacjent to bowiem przypadek indywidualny.